47-246, Kotlarnia
ul. Gliwicka 34
tel. 774848772
Sobota, 2024-05-18
Imieniny: Alicji, Edwina
INTELIGENCJA EMOCJONALNA
Inteligencja emocjonalna to zdolność do:
Trzy rodzaje umiejętności, które należy rozwijać aby podnieść poziom inteligencji emocjonalnej:
Umiejętnośći psychologiczne
Samoświadomość: umiejętność rozpoznawania własnych stanów
emocjonalnych, znajomość własnych uczuć, wartości, preferencji;
Samoocena: poczucie własnej wartości, wiara we własne siły, świadomość swoich możliwości oraz swoich ograniczeń;
Samokontrola: zdolność świadomego reagowania na różne
zdarzenia lub zachowania innych osób; umiejętność radzenia sobie ze
stresem.
Umiejętności społeczne
Empatia: rozumienie innych, czyli uświadamianie sobie czyichś uczuć, potrzeb i wartości;
wrażliwość na odczucia innych; nastawienie na niesienie pomocy i wsparcia;
Asertywność: wyrażanie własnych przekonań, uczuć, pragnień i obrona własnych praw w sposób bezpośredni,
stanowczy, a jednocześnie respektujący przekonania, uczucia i prawa innych osób;
Perswazja: umiejętność wpływania na inne osoby, umiejętność pozyskiwania innych na rzecz porozumienia,
zdolność łagodzenia sporów;
Przywództwo: zdolność tworzenia wizji i wzbudzania motywacji innych ludzi; zdolność zjednywania sobie zwolenników.
Umiejętności zadaniowe
Motywacja: własne zaangażowanie w realizację celów i planów, dążenie do osiągnięcia wysokich wyników,
podejmowanie inicjatyw;
Zdolności adaptacyjne: zdolność radzenia sobie w zmieniającym się
lub nowym otoczeniu;
Sumienność: konsekwencja w działaniu, działanie w zgodzie z obowiązującymi standardami,
zdolność przyjmowania odpowiedzialności za wykonywane zadania i osiągane wyniki.
Inteligencja emocjonalna jest cechą wrodzoną. Należy kształtować ją od najmłodszych lat. Okres dzieciństwa to czas,
w którym można pomóc dzieciom wykształcić dobre nawyki emocjonalne,
dlatego bardzo ważne jest, aby zarówno rodzice jak i nauczyciele posiadali wiedzę w tym zakresie,
a także posiadali ową umiejętność by móc jak najlepiej wspierać dzieci w rozwoju owej inteligencji.
W związku z tym proponujemy w tym roku szkolnym cykl artykułów przybliżających nam wszystkim ten temat.
Rozwój emocjonalny dzieci w wieku przedszkolnym
Rozwój emocjonalny dzieci w wieku przedszkolnym w stosunku do wcześniejszych faz rozwojowych, cechuje się wzbogaceniem i zróżnicowaniem życia uczuciowego. Związane jest to zarówno z dojrzewaniem układu nerwowego, jak i z wpływem oddziaływań środowiskowych. Aczkolwiek już w okresach poprzednich można zaobserwować wyodrębnienie pierwszych uczuć dziecka, to jednak prawdziwy rozkwit uczuć ich bogactwo przypada na okres przedszkolny. W tym wieku dziecko przeżywa takie uczucia jak zazdrość, gniew, strach, lęk, radość, przyjemność, sympatię, zmartwienie, ciekawość. Zaczynają także kształtować się uczucia społeczne, moralne, estetyczne i intelektualne.
Cechy charakterystyczne rozwoju emocjonalnego dzieci 3, 4, 5, 6 letnich:
Dziecko trzyletnie
Jest towarzyskie, kochające, przyjazne, ugodowe i łatwo ulega sugestiom innych. Z łatwością przyjmuje relacje i cechy charakteru osób dorosłych. Przed ukończeniem czterech lat objawia wstydem, brak pewności siebie, okazuje nieśmiałość, obraźliwość i nerwowość.
Dziecko czteroletnie
Jest ufne, demonstruje duże poczucie pewności siebie, wykazuje ciekawość, skuteczność i wytrwałość w działaniu. Dość dobrze panuje nad własnymi emocjami. Traktowane poważnie, rozwiązuje problemy, kierując się rozsądkiem. Posiada utrwalone standardy zachowań przyjętych od rodziców i bliskich.
Dziecko pięcioletnie
Demonstruje pewność siebie, bywa zarozumiałe, lubi się popisywać, niekiedy stosuje groźby, ale także okazuje przyjacielskość i wspaniałomyślność.
Z determinacją dąży do tego by być najlepszym i z wytrwałością ćwiczy nowe umiejętności. Potrafi dość dobrze panować nad emocjami, jest bardziej zrównoważone.
Dziecko sześcioletnie
Mniej stabilne emocjonalnie niż w wieku pięciu lat. Bardzo szybko zmienia uczucia przyjaźni na wrogość. Wykazuje skłonności do egocentryzmu, skrupulatnego przestrzegania rytuałów, agresji, buntu i drażliwości. Potrafi być kochające przyjazne i z entuzjazmem współpracuje z innymi. Ciekawe wszystkiego, co je otacza.
Z trudem akceptuje brak własnego sukcesu i niełatwo pokonuje frustracje.
Co potrafi człowiek emocjonalnie inteligentny?
Potrafi odbierać uczucia, sterować nimi i wyrażać je, potrafi sobie radzić z krytyką, motywować siebie i innych do najwyższego wysiłku. Potrafi uczyć się na błędach, utrzymywać dobre kontakty z ludźmi zjednywać sobie sympatię,posiada charyzmę i optymistyczne spojrzenie w przyszłość. Potrafi sprawić, by kontakty społeczne i zarządzanie własnym wysiłkiem nie były barierami na drodze do sukcesu.
U dzieci proces opanowywania tych umiejętności nie przebiega samorzutnie i nie można pozostawić go przypadkowi. Umiejętność życia w społeczeństwie jest przecież jedną z głównych cech inteligencji emocjonalne. Każde dziecko sygnalizuje potrzebę zrozumienia warunków społecznych, w jakich przyszło mu żyć, chce poznać reguły i zasady, które wpływają na te zachowania. Zadaniem rodziców i nauczycieli jest więc udostępnienie tej wiedzy, pokazanie im,jak umiejętnie współpracować, dzielić się , znajdować wspólne rozwiązania w trudnych sytuacjach,oraz panować nad własnymi emocjami.
Nie wolno jednak zapominać, że każde dziecko jest indywidualnością, obdarzoną takim a nie innym temperamentem, sposobem bycia, które to zachowania przenosi z domu do środowiska rówieśniczego. Dlatego metody pracy nad rozwojem inteligencji emocjonalnej muszą być tak dobrane, aby raczej pielęgnowały i poszerzały to, co w dziecku dobre, niż zmieniały jego naturalne możliwości i temperament.
Kształcąc u dzieci inteligencję emocjonalną trzeba zdawać sobie sprawę, że jest ona ściśle związana z inteligencją intelektualną.
Mamy dwa umysły – jeden myśli, a ten drugi czuje
Umysł racjonalny jest ośrodkiem rozumowania bardziej świadomym, rozważnym, zdolnym do zadumy i refleksji. Obok niego istnieje inny system poznawania bardziej impulsywny i potężny, nawet jeśli czasem działa nielogicznie – umysł emocjonalny. Oba jednak umysły działają na ogół w ścisłej harmonii. Łącząc swoje odmienne sposoby poznawania rzeczywistości we wspólnym zadaniu prowadzą dzieci przez świat i życie.
Uczucia są ważne dla myśli, a myśli dla uczuć
Celem nie powinno być tłumienie emocji, ale zachowanie ich równowagi, panowanie nad nimi, ponieważ każda emocja ma swoją wartość i znaczenie. Należy jednak pamiętać, że zbytnie tłumienie ich mogłoby wywoływać apatię, zaś pozwolenie na swobodne uzewnętrznianie doprowadzić może do zachowań patologicznych.
Dzieci często ogarniają fale namiętności, równowaga przestaje istnieć, przewagę zdobywa umysł emocjonalny przytłaczając umysł racjonalny. Już od najmłodszych lat musimy uczyć dzieci trzymania własnych emocji „w ryzach”. Muszą wiedzieć, że człowiek nie ma wpływu na to, KIEDY i JAKIE uczucia go ogarną, ale może zdecydować JAK DŁUGO będą się utrzymywać. Musi wiedzieć, że wszystkie uczucia można zaakceptować, lecz pewne działania należy ograniczać. Ważne jest, aby okazywane emocje były właściwe, odpowiednie do okoliczności.
Trzymanie własnych emocji na wodzy – jest kluczem do emocjonalnego dobrego samopoczucia
Celem rodzica, wychowawcy nie powinno jednak być tylko sprawowanie kontroli nad zachowaniami dzieci, lecz raczej wskazywanie konsekwencji złych zachowań i podsuwanie innych możliwości działania. Aby pomóc dziecku, by radziło sobie z własnymi uczuciami należy:
- Słuchać dziecka bardzo spokojnie i uważnie,
- Zaakceptować jego uczucia słowami,
- Określić te uczucia,
- Zmienić pragnienia dziecka w fantazje.
Bardzo ważne jest nastawienie do dziecka. Jeżeli nasza postawa nie będzie otwarta, wtedy cokolwiek byśmy nie powiedzieli, będzie przez nie traktowane jako nieszczere i sztuczne. Dzieje się tak wtedy, kiedy nasze słowa nie tchną prawdziwym uczuciem i nie trafiają prosto do serca dziecka. Uczmy więc dzieci słownictwa określającego ich wewnętrzną rzeczywistość. Dziecko musi mieć samoświadomość swoich uczuć, ponieważ im bardziej będzie otwarte na swoje emocje, tym lepiej będzie odczytywało uczucia innych osób.
Warunkiem empatii jest dostrojenie się do uczuć drugiej osoby
Kilka zasad uczenia dzieci okazywania uczuć:
-Zauważać potrzeby i pragnienia dzieci, - Stworzenie atmosfery, w której ujawnienie uczuć nie jest czymś złym,
- Wykorzystywanie wzorców, by zachęcać do okazywania i odczytywania stanów emocjonalnych własnych i innych osób,
- Pozwalać, by zdarzały się „burze”,
- Uczyć, jak unikać pewnego rodzaju zachowań,
- Zachęcać i wzmacniać u dzieci pozytywne próby radzenia sobie z negatywnymi emocjami.
Okres adaptacyjny jest procesem osobistego rozwoju, w którym dziecko rozwija się samodzielnie. Zatem to ono ma się przystosować i przyswoić sobie zmiany. Wychowawca i rodzice mogą mu w tym pomóc, ale należy pamiętać, że ten etap "konfliktu" jest...
DZIECKO GOTOWE DO PODJĘCIA NAUKI SZKOLNEJ
POWINNO ZNAĆ:
POWINNO UMIEĆ:
DIETA PAMIĘCI
Z wieloletnich badań mózgu i wpływu różnych czynników na jego...
Czy wiesz, że złe nawyki w zakresie karmienia Twojego dziecka
mogą mieć wpływ na jego rozwój mowy?
Odstawianie smoczka i butelki bywa trudnym momentem i dla dziecka i dla rodziców. Zasada dotycząca czasu, kiedy należy rezygnować zarówno ze smoczka jak
i z picia z butelki jest...
Strona główna 
Mapa strony